முத்தத்தை கேட்டால் வெட்கத்தை தருகிறாயே - ஏன்?

மனதினுள் ஒரு படபடப்பு, என் உள்ளத்தினுள் ஒரு குறு குறுப்பு. இன்றைக்கு எப்படியாச்சும் அவளிடம் போன தடவை கொடுத்த கடிதத்தில் சொல்லியதைப் பற்றி கேட்டுப் பார்த்திடனும். "அவள் அதற்கு ஒத்துக் கொள்வாளா" என மனம் ஏங்கியது. என்ன இருந்தாலும் நான் கட்டிக்கப் போகும் என் காதலி அல்லவா இவள் என அங்காலாய்த்தவாறு அவள் வருகைக்காய் காத்திருந்தேன் நான். கடற் கரையோரம் கனிந்த நல் காற்று உடலைத் தழுவ, அருகே அவள் இரு கைகள் என் உடலைத் தழுவாதா எனும் ஏக்கம் என்னுள் எழுந்தாட காத்திருந்தேன் நான். "ஓ! தூரத்தில் யாரது? குடையோடு! அவள் தானா! அடடா! நான் எதிர்பார்த்த மாதிரியே குடையோடு வருகிறாளா?" சிந்தையில் ஒரு கணம் சுய நினைவற்று சில்லென வீசிய காற்றினால் வருடப்பட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தேன்!

அவளே தான்! என் எதிர் வீட்டில் இருந்தாலும், எம் வீட்டாருக்கு தெரியாதவாறு ஒரு நண்பியாக என் உற்ற தோழியாக பழகியவள் அவள்! சின்ன வயசில் எனக்கு மச்சாள் ஒருத்தி அருகே இல்லையே எனும் குறையினை தன் செல்லக் குறும்புகளால் உணரச் செய்த மாது! என்னுள் இருக்கும் உணர்ச்சி நரம்புகளைச் சீண்டி உசுப்பி விட்ட சாது! நானும் அவளும் ஒன்றாக மண் விளையாடி, ஒன்றாக பாலப் பழம் பொறுக்கச் சென்று, விளாம்பழம் பிடுங்கி உண்டு மகிழ்ந்தது தொடக்கம், ஆடையின்றி அம்மணமாக மண் விளையாடி மகிழ்ந்த காலங்கள் வரை மனதில் வந்து போகின்றது. அந்தச் சின்ன வயசில் அவளோடு மண் விளையாடி மகிழ்ந்த காலங்களை நினைக்கையில் மனதில் ஒரு இனம் புரியாத குறு குறுப்பு! இவளையா நான் அப்படிப் பார்த்தேன்!

ஒன்றாகப் படித்து, ஒன்றாக ஊர் சுற்றி விளையாடி; அவளுக்கு அது நடக்கும் வரை என்னோடு ஒன்றாக டியூசனுக்கு வந்த என் செல்ல ரௌரிசாவா இப்போது குடையோடு நான் இருக்கும் இடம் தேடி வருகிறாள்? என மனம் நம்ப மறுத்தது. அவள் பருவமடைந்து சாமர்த்தியச் சடங்கு முடிந்து பள்ளிக் கூடம் வரும் வரை அவளைக் காணாது தவித்த என் மனதிற்கு அவள் ஏன் அப்போது பள்ளிக்கு வரவில்லை எனும் காரணம் மாத்திரம் புரிய மறுத்தது. மீண்டும் பள்ளிக்கு வந்த போது, எல்லோருக்கும் சாக்கிலேட் (ரொபி) கொடுத்தாள். ஆசிரியர் காரணங் கேட்ட போது தனக்கு பிறந்த நாள் என்று சொல்லி அனைவரிடமிருந்தும் புகழாரம் வாங்கினாள். எனக்கு அப்போது தான் கொஞ்சம் உதைத்தது. ஆனாலும், அவளிடம் "உனக்கு இப்போது பிறந்த நாள் இல்லையே" என்று கேட்க வேண்டும் என எண்ணி அவள் முன்னே நான் நிற்கும் போதெல்லாம் அந்தப் 14 வயதில் வெட்கப்பட்டு என்னை விட்டு விலத்திச் சென்றாள் அவள். 

அருகே சென்று பேச நினைக்கையில் வெட்கத்தை ஆடையாக்கி என் மனக் கதவை மௌனச் சிறையால் அடைத்துச் சென்ற பாவி அவள். சாக்கிலேட் கொடுத்த பிறந்த நாள் முடிந்து ஒரு வருடம் ஆக முன்பே மறுபடியும் பிறந்த நாள் என சாக்கிலேட் கொண்டு வந்தாள். நாங்கள் கேட்க நினைத்ததை எம் குறும்புக்கார விஞ்ஞானப் பாட ஆசிரியர் கேட்டார். "ரௌரிசா உமக்கு மட்டும் எப்படி வருஷத்தில ரெண்டு பிறந்த நாள் வரும்?" அவள் வெட்கப்பட்டு, தலை குனிந்து, ஒன்றும் சொல்லாது உட்கார்ந்தாள். அப்போது தான் மனத் திரையில் ஒரு விம்பம் பட்டுத் தெறித்தது. அது வேறு பிறந்த நாள். இது வேறு பிறந்த நாள் அல்லவா எனும் உண்மையை அவ் விம்பம் உணர்திச் சென்றது. "அட முன் வீட்டில் இருக்கும் எங்களுக்குச் சொல்லாது எப்படி இவள் சாமர்த்தியச் சடங்கைச் செய்தார்கள்?" என யோசிக்கையில் தான் அவள் அம்மா என் அம்மாவிடம் சொல்லிய குப்பைத் தண்ணி வார்த்தல் பற்றிய நினைப்பு வந்தது.

"நான்கு நாள் பாடசாலை சென்ற காரணத்தினால் பேய்கள் பின் தொடர்ந்திருக்கும் என்பதால் ரௌரிக்கு குப்பைத் தண்ணீர் வார்த்தோம்" என புஷ்பம் ஆன்ரி என் அம்மாவிடம் சொல்லியது அப்போது தான் நினைவிற்கு வந்தது. அடிக் கள்ளி! என் கண்ணில் பட்டிருந்தால் நானாச்சும் கண்டல்லவா உன் அம்மாவிடம் சொல்லியிருப்பேன் என போன கடிதத்தில் எழுதியதை நினைத்துச் சிரித்தேன். கொஞ்சம் நிமிர்ந்தேன்! என் முன்னே அவள்!

என்னை நெருங்கி வந்து குடையைச் சுருக்கிய அவளைப் பார்த்து; "ஏன்டி குடையினைத் தேவையான இடத்திற்குத் தானே கொண்டு வந்திருக்காய்!" என்றேன். அவளோ காலால் தரையில் கோலமிட்டு, "போடா ராஸ்கல்! உனக்கு ஓவர் கொழுப்படா" என தமிழில் காதல் சந்தம் கலந்து செல்லம் கொஞ்சிப் பேசினாள். 

"ஏன் சிரித்தாய்? என் நடை அழகில்லையா என பீடிகை போட்டாள். அன்ன நடை! அகிலமே உன் அழகை பார்க்க நினைக்கும் வண்ண மயில்! பின்னல் இரண்டில் (ரெட்டை ஜடை) நான் வாங்கித் தரும் பூவைச் சூடிய கொஞ்சும் கிளி! கொல்லைப் புறம் அருகே என்னைத் தேடி வந்திருக்கும் மஞ்சள் நிலா! உன் அழகில் யாம் குறை கண்டு சிரிப்பேனா?" என என் உதட்டில் கொஞ்சம் எச்சில் பிரட்டி நாக்கிலிருந்து ஒரு துளி எச்சில் தெறித்து அருகே நின்ற அவள் கையில் படுமாறு சொல்லி முடித்தேன்!

"அப்போ ஏன் சிரித்தாய்" என்று கேட்டாள்.  "அடடா! என் செல்லக் குட்டியே! மறுபடியுமா?" என விளித்தேன்!

"ஆமாண்டா பொறுக்கி!" என பொருமினாள்.  "அது வந்து உனக்கு குப்பைத் தண்ணீர் வார்த்து பற்றி கடந்த கடித்தத்தில் கொஞ்சம் சிலாகிருந்தேனே. நீ தான் அது பற்றி பதில் கடிதத்தில் சொல்லையே" என்றேன் நான்.

"படவா....பின்னே, பெரிய பிள்ளையாகி நான்கு நாளைக்கு அதற்கான அர்த்தம் தெரியாமல் பள்ளிக்கூடம் போய் வந்த பின்னாடி தானே நான் சமைஞ்சதை வீட்டில கண்டு பிடிச்சாங்க! அதுக்குத் தான் குப்பைத் தண்ணீர் வார்த்தாங்கடா" என்று சொல்லி முடித்தாள் அவள். எனக்கு கொஞ்சம் சிரிப்பு வந்தது. ஆனாலும் பொருத்தமற்ற சந்தர்ப்பத்தில் சிரித்தால் லூசு என நினைப்பாளோ எனப் பயந்து கொஞ்சம் பம்மினேன்.

"அடோய் வெவரம் இல்லாதவனே! இந்தக் காலப் பையனா இருக்கிறியே! உனக்கு எல்லாம் தெரியும் என்று நினைத்து தான் நான் வெ(வி)ளக்கம் எழுதாமல் பதில் கடிதம் அனுப்பினேன்" என உரைத்தாள் அவள்.

"அதெப்படி எனக்கு எல்லாம் தெரியும் என்று நீ சொல்லுறாய்? நீ தான் இன்னமும் முழுசா ஒன்னையுமே...............?

எனச் சிலேடையுரைத்த என்னைப் பார்த்து ஐயாவுக்கு ஆசை ஜாஸ்தி! செருப்பு பிஞ்சிடும் என அன்பால் எச்சரிக்கை செய்தாள்.

"ஆமாம் என்னை அழைத்த நோக்கம் யாது?" என அரசிளங் குமாரி போல பேசினாள் ரௌரிசா.

"அழகான பொண்ணு ஒருவனை காதலிக்கையில் அன்பைச் சொரியத் தானே கடற் கரைக்கு அழைப்பாங்கள்" என்றேன் நான்! "சீ! போடா, உனக்கு எப்ப பார்த்தாலும் அதே எண்ணம்" என்று செல்லக் கோபம் கொண்டாள் அவள். "பெண் எப்போதும் ஓரழகு என்று பாடிய கவிஞன், உன்னைப் பார்த்தால், "நீ கோப்பப்படும் போது ஓரழகு! கொஞ்சும் போது வேறழகு!"என மாற்றிப்பாடுவான் என்றேன் நான்.

"நான் தான் இன்னமும் உனக்கு பக்கத்தில் வரவில்லையே என நமக்குள் இருந்த இடைவெளியினை ஞாபகப்படுத்தினாள் அவள். "விடுவேனா நான்? நீ அருகே இருக்கையில் உன்னைத் தொடாது விலகிச் செல்வேனா நான்?" என நினைத்து அவள் அருகே நின்று, மெதுவாய் அவள் காலில் என் பாதம் பதித்து அவள் முன் போய் நின்றேன். 

"சே...யாராவது பார்த்தாலும்"; என்று சொல்லி குடையை விரித்தாள்.

"நான் தான் இன்னமும் உன்னைக் கொஞ்சலையே" என்று சொன்னேன். "போடாங்..........எனச் சொல்லி வாடா ஓரமா உட்காருவோம்" என அழைத்தாள்.

"குடைக்குள் இரு மனங்கள் - தவிப்பில் ஒரு மனம்!

தன் அருகே அவன் இருக்கிறான் எனும் நினைப்பில் அவள் மனம்."

"ஆமா உன்னோட ப்யூச்சர் ப்ளான் என்ன என்றேன் நான்?" அவளோ, "உன்னைக் கட்டி திட்டமிட்ட குடும்பம் தெவிட்டாத இன்பம் என்பதற்கமைவாக ரெண்டு குழந்தைகள் பெற வேண்டும்" என்றாள் அவள்.

"ரெண்டு குழந்தைகளா உன் - - - - போல ரெட்டைக் குழந்தைகளா வேண்டும் என கேட்டேன் நான்?"

"எனக்கு எது என்றாலும் ஓக்கே, ஆமா நீ இப்போ உன் அது என்று கையை எங்கே காட்டினாய் என்று கேட்டாள் ரௌரிசா?"

அடடா, ஆணுக்கும் வெட்கம் வரும் என்பதனை நான் அப்போது தான் உணர்ந்து கொண்டேன். 

"அடோய், திருடா, என்னைக் கொல்லும் கள்வா. என்னைப் பார்த்தும், என் உதட்டைப் பார்த்தும் ஏன் நீ ஏதும் பேசாதிருக்கிறாய்" எனக் கேட்டாள் ரௌரிசா.

"உன் உதட்டைப் பார்த்தால் எப்படிப் பேச்சு வரும்?" என்று கேட்டேன் நான். ஏன்டா கள்வா, உனக்கேன் அந்த டவுட் வந்திச்சு என்று கேட்டாள் அவள்.

"அந்த டவுட் என்றால்? எனக்குப் புரியலையே? நீ எந்த டவுட்டு என்று சொல்லேன்" என அவள் காதைக் கடித்தேன் நான்?

"செல்ல முத்தம் போடுகையில் சின்னச் சின்ன மின்சாரம் தோன்றும் என்பார் பெண்ணே! சொல் தோன்றியதுண்டா கண்ணே!

அப்படீன்னு கடிதத்தில் எழுதியிருந்தாயே! ஏன் எனக் கேட்டாள் ரௌரிசா.

"ஓ! அதுவா, போடீ....கள்ளி! அது கடிதம் எழுதும் பேப்பரை வேஸ்ட் பண்ணக் கூடாது என்ற ஒரே காரணத்தினால் தான்" என்றேன்...."அடடா, இப்படியெல்லாம் யோசித்து ஒரு பேப்பரைக் கூடவா வேஸ்ட் ஆக்க மனமில்லாதிருக்கிறாய்?" எனச் செல்லமாக கடிந்தாள் அவள்.

"அப்படீனா நீ எனக்கு ஒன்று தரலாம் இல்லையா என்று கேட்டேன் நான்?" மெல்லிதாய் வெட்கப்பட்டு, அவள் மேனியோடு என்னை அணைத்து கண்களை இறுக்கி மூடி உதட்டை அருகே கொண்டு வந்து விட்டு, என்னை உற்றுப் பார்த்தாள். உனக்கு வேண்டியதை நீயே எடுத்துக் கொள் எனச் சொல்லி வெட்கப்பட்டாள். நான் அச்சப்பட்டு யாரும் பார்க்கிறார்களா என கொஞ்சம் தெளிந்து கைகளால் அணைத்தெடுத்து அவள் உதட்டருகே சென்றேன்.

"போடா கள்வா, இதுக்கேன் இவ்வளவு தாமதம்? கொஞ்சம் பின்னாலே பார். யாரோ வருகிறார்கள்"எனச் சொல்லி மெதுவாய் என் பிடியிலிருந்து விடுதலை பெற்று நகர்ந்தாள்.

"அடிக் கள்ளி! முத்தத்தை கேட்டால் வெட்கத்தை தருகிறாயே! ஏன் இந்த ஓர வஞ்சனை" என்றேன்.

"அடிக் கள்ளி என்று சொல்கிறாயே! அடிக் கரும்பு பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கிறாயா?" என கேட்டாள் ரௌரி.

"இல்லையே!" என இமைகளை அசைத்துப் பதில் சொன்னேன்.

"அடிக் கரும்பு தான் எப்போதும் ருசிக்கும் எனும் சொல் கேளாது நுனிப் புல் மேயத் துடிக்கும் ஆணழகாய் நீயிருக்கிறாயே எனச் சொல்லி கேலி செய்தாள். கொஞ்சம் காதை அருகே கொண்டு வாயேன்" எனச் செல்லம் குழைந்தாள்.

மெதுவாய் காது கொடுத்து மேனகை சொல்லும் ரகசியத்தை உரசிக் கேட்கும் ஆவலில் நின்றேன். "எதிர்வரும் வாரம் கனடா போவதற்காய் கொழும்பிற்கு போகப் போகிறேன்" எனக் கொடுஞ் சொல் வீசினாள் அவள். கூடவே "என்னை நீ எப்போதும் நினைத்திருக்க ஒரு முத்தம் தருகிறேன்" என என் பிரிவின் வலிக்கு சாமரம் வீசி சாந்தமாய் பேசினாள். அப்படியே வெட்கப்பட்டு ஒரு முத்தத்தை நெற்றியில் தந்தாள்.

அந்தச் சந்திப்பு, அப்படியே முடிந்து விட்டது. என் மனமோ அவள் அருகே இல்லையே எனும் தவிப்பில் தினமும் திண்டாடிக் கொண்டிருந்தது. "வெளிநாடு போகிறேன் எனச் சொல்லிச் சென்றவள் மறுபடி போன் பண்ண மாட்டாளா?" என ஏங்கித் தவித்தேன். மனம் ஒரு குரங்கு என்று சொன்னவர்கள் என் நிலை தனைப் புரிந்து ஏதும் சொல்லையே என கவிதை வடித்தேன். வலி கொண்டேன். இதயத்தில் ரௌரிசாவின் நினைப்பினைத் தாங்கி நடக்கின்ற பிணமானேன். அவள் இல்லா உலகத்தில் ஏன் வாழ வேண்டும் என சிந்தித்தேன். ஆனாலும் என் பின்னே எனை நம்பி உள்ள குடும்ப நிலையினை எண்ணி கொஞ்சம் பின் வாங்கினேன். நெஞ்சில் காதல் வலி! நெருப்பாய் ரௌரிசாவின் பிரிவின் வலி! மஞ்சம் தனில் படுத்து அவள் கூட வாழா விட்டாலும் மனதின் அத்தனை பகுதியிலும் பஞ்சம் எனும் சொல் அவள் அழகில் இல்லையே எனப் பிரம்மனைப் பார்த்துப் பாட வைக்கும் வஞ்சியைப் பிரிந்த துயரின் கறை! நீ தானே எனக்கான தேவதை எனும் நினைப்பில் உழல்கின்ற மனதின் நிலை என நடக்கலானேன்.

நாட்கள் நகர்ந்தது. நானுமோர் வெளிநாட்டு பிரஜையாக கனடாவிற்கு கல்வியின் நிமித்தம் சிறகடிக்கும் நாளும் வந்தது. மனதின் அத்தனை அறைகளிலும் மூன்று வருடப் பிரிவைத் தந்த பின் ஏதும் பேசாது தொலை தூரம் போய் விட்ட கிளியின் நினைப்பு வருடி நிற்க, அவளைக் காண்பேனா எனும் ஆவல் சிறிதும் குன்றாதவனாக, படிப்பின் நிமித்தம் கனடா போனாலும் கல்வியைப் பற்றிய எண்ணம் இல்லாதவனாக மனச் சிறைகளில் அவள் நினைப்பைச் சுமந்து நடந்தேன். கடந்த வாரம், மாலை வேளை, கனடாவின் அழகிய ஸ்காபுரோ சிற்றியின் ஒன்ராரியோ மாகாணம் என் மனதிற்கு இனிமையான இயற்கைக் காட்சிகளால் மனதினைத் தாலாட்டிக் கொண்டிருந்தது.

ஐபோட்டில் அவள் நினைவாக, "அட்டகாசம் படத்தில் இடம் பெற்ற நச்சென்று இச்சொன்று தந்தாயே பாடலில் வரும் "செல்ல முத்தம் போடுகையில் சின்னச் சின்ன மின்சாரம் தோன்றும் என்பார் பெண்ணெ....." எனும் வரிகளை மாத்திரம் ரிப்பீட் செய்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். என் முன்னே தள்ளு வண்டிலில் (BABY PRAM) குழந்தையோடு, கொஞ்சம் வாடிய முகத்தோடு ஒரு உருவம்!

"என்னைத் தெரியலையா என்று கேட்டாள் அவள்?"சற்றே நிமிர்ந்து பார்த்தேன்!

"ரௌரிசா! எப்படி இருக்கிறாய்? யார் இது? உன் குழந்தையா என்று கேட்டேன்?" பதில் சொல்லவில்லை. என்னைப் பரிதாபத்தோடு பார்த்தாள் அவள்.

"உன் "கணவன் எங்கே என்று கேட்டேன்?" கண்ணீர் மல்கிச் சொன்னாள்.

"உங்களுக்கு நான் செய்த வேலைக்கு இது தான் பரிகாரம்! என்னை மன்னித்திடுங்கள்! குழந்தை அழுகிறது! நான் போக வேண்டும்!" எனச் சொல்லி விடை பெற்றாள் அவள்!

ஓடோடிச் சென்று அவள் கரம் பற்றி, "உனக்கென்ன ஆச்சு" எனக் கேட்க வேண்டும் போல இருந்தது.  ஆனாலும் என் மனத் திமிரோ, இவள் செய்த செயலுக்கு இதுவும் வேண்டும் எனச் சொல்லி, இரக்கமற்ற ஆண்கள் வரிசையில் என்னையும் சேர்த்து என் உணர்ச்சிகளை அவ் இடத்தில் எரித்துச் சாம்பல் ஆக்கியது.

                                                                            யாவும் கற்பனையே...............

பிற் சேர்க்கை: இப் பதிவினை எழுதி முடிக்கையில் பின் நவீனத்துவம் கலந்த ஒரு முடிவினை எழுதி மைந்தன் சிவா அவர்களிடம் சரி பார்க்குமாறு கொடுத்தேன். அவரோ, பதிவின் தலைப்பு தபூசங்கரின் கவிதைத் தலைப்பு ஒன்றினை நினைவுபடுத்துவதாகச் சொன்னார். கூகிளில் தேடிப் பார்த்தேன் கவிஞர் தபூசங்கர் எழுதியது "வெட்கத்தை கேட்டால் என்ன தருவாய்?" எனும் கவிதைத் தொகுப்பு என்று அறிந்து கொண்டதால் என் பதிவின் தலைப்பினை மாற்றவில்லை.


பிற் சேர்க்கை: இப் பதிவு ஒரு சிறுகதை அல்ல. கவி நடை கலந்த ஒரு உரை நடைத் தொகுப்பு. 

***************************************************************************************************************************

அன்பிற்கினிய சொந்தங்களே, அனைவரும் நலமா? தீபாவளியன்று மழையில் நனைந்த காரணத்தினால் காய்ச்சல் ஆக்கிடுச்சு. வைரஸ்ஸோடு வைரஸ்ஸாக இருமலும், தடிமலும் எனக்கு ரண களத்தை உண்டாக்கிய காரணத்தினால் வலைப் பதிவுகளினூடாக உங்களைச் சந்திக்க முடியவில்லை.

இன்றைய பதிவர் அறிமுகம் பகுதிக்குச் செல்வோமா? 

வரலாற்றுப் பதிவுகளை அனைவருக்கும் புரியும் வண்ணம் கதைகளாகவும், சுவையான வடிவிலும் தன் வலைப் பதிவினூடாகப் பகிர்ந்து கொள்வதோடு, ஏனைய சுவாரஸ்யமான சினிமா மற்றும் பல்சுவைக் கதம்ப விடயங்களை, உங்களை ஆச்சரியபடுத்தும் அபூர்வ விடயங்களைத் தன் வலைப் பதிவில் பகிர்ந்து வருகின்றார் "N.H.பிரசாத்" அவர்கள்.

"N.H.பிரசாத்" அவர்களின் "ஊர் காவலன்" வலைப் பதிவிற்குச் செல்ல:

http://oorkavalan.blogspot.com/

***************************************************************************************************************************

Share