ஈழ வயல்களிற்காய் உரமான எலும்புகளின் எச்சங்கள் - பாகம் 2

முதற் பாகம்...மாமா வீட்டின் மேற் புறக் கூரையினுள் பதுங்கி, மறைந்திருப்பதற்காக ஓடிப் போய் ஏறத் தொடங்குகிறார். அவரை வைத்த கண் வாங்காது பார்த்த படி நான்.................................எனும் வகையில் நிறை வடைந்திருந்தது. தவற விட்டவர்கள், இங்கே கிளிக் பண்ணிப் படிக்கலாம். 

மாமா, ஏன் ஏறினார், எதற்கு ஏறினார் என்பது அறியாதவனாய், அவரது செய்கைகளை வைத்த கண் வாங்காமற் பார்த்துக் கொண்டு நின்றேன். மாமாவினைப் பின் தொடர்ந்து பூட்ஸ் கால்கள் பட படக்க, குதிரைக் குழம்பின் ஓசையினைப் போல நிலம் எல்லாம் தடதடக்க பச்சை நிறம் என்றால் பசுமையிற்கான குறியீடல்ல, பகைமையிற்கான பொருள் விளக்கம் என்பதற்கான அறை கூவலுடன் அவர்கள் வந்தார்கள்.
என்னையும், என் செய்கைகளையும் உய்த்தறிந்தவர்கள்(ஊகித்து அறிந்தவர்கள்) போல அம்மாவும், அம்மம்மாவும் ஓட்டோடி வந்து என்னைத் தூக்கிக் கொண்டு போனார்கள்.

வந்தவர்கள் வீட்டின் கூரையிற்கு கீழ் இருக்கும் லெவல் சீற்றினை எட்டிப் பார்க்கவே இல்லை.. சுற்றும் முற்றும் தேடி விட்டு ‘அடோய் யாரும் இங்கே வந்ததா’ எனும் அதட்டல் கலந்த அதிகாரத் தொனி நிறைந்த கேள்வியினைக் கேட்டு விட்டுச் சென்று விட்டார்கள். அப்போதைய கால கட்டத்தில் சிறிய வேள்விக்கான தாயார்படுத்தல்களில் எம்மவர்கள் ஈடுபடத் தொடங்கியிருந்தார்கள். இப்படித் தான் அக் காலத்தில் எங்களிற் பல மாமாக்களின் இறந்த காலங்கள் இருந்தன.

இனியும் கீழ்ப் படிந்து வாழ்தல் தகாது என்பதனை உணர்ந்தவர்களாய், இனிமேல் கை கட்டி வாழ்வதிலும் பார்க்க, காயமுற்று வீர மறவராய் வீழ்தல் மெலென எண்ணம் கொண்டார்கள்.
நெஞ்சம் எங்கும் விடுதலைத் தீ கொண்ட புரட்சியின் புதிய தளகர்த்தர்கள் பிறப்பெடுத்தார்கள். ஒரு சில ஊர்களை மையங் கொண்டு உருவான புயல்கள்;
வன்னி மண் தங்களை அரவணைக்கும், தமக்கான பாதுகாப்பை வழங்கும் என புவியியல் ரீதியில் உணர்ந்தவர்களாய் நகரத் தொடங்கினார்கள். இறுதியில் தம் இறக்கைகளை எங்கள் ஊர் நோக்கியும் பறக்க விட்டார்கள்.

வீரத்தில் பண்டாரவன்னியனின் பரம்பரை எனும் அளவிற்கு மார் தட்டும் வல்லமை வன்னி மண்ணில் உள்ள மக்களிடம் இருந்தது, ஆனாலும் அன்றும் சரி, பின் நாளிலும் சரி காக்கை வன்னியர்கள்(காட்டிக் கொடுப்பிற்கு பெயர் போனவர்கள்) பலர், சிவ பூஜையினுள் புகும் கரடி போல, புற்றினுள் இருந்து திடீரெனச் சீறும் நச்சுப் பாம்புகள் போல புகுந்து விளையாடத் தொடங்கினார்கள்.

இவை எல்லாவற்றையும் கண்களால் தரிசிக்கும் வல்லமையை எங்கள் புதூர் நாகதம்பிரான் பெற்றிருந்தாள். குழந்தைகளே, நீங்கள் என்னிடத்தில் வாருங்கள், உங்களை நான் குளிர்விக்கிறேன் என வவுனிக் குளமும், கொத்தம்பியா குளமும் அவர்களைப் பார்த்து வரவேற்பளித்துக் கொண்டிருந்தது.

வாழ்தலுக்கான அடையாளங்களையும், இருத்தலுக்கான அடிப்படை வசதிகளையும் நாம் இழக்கத் தொடங்குகையில் தான் பல மாற்றங்களுக்கான, புரட்சிகளுக்கான புரிதல்களை அடையத் தொடங்குகிறோம்.
இன்றும், இன்றும் நினைக்கையில் கண் முன்னே இவை எல்லாம் காட்சிகளாய் விரியத் தொடங்கும். கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டாடி மகிழ்ந்து, கைகள் நிரம்ப மலர் அள்ளித் தூவினாலும், ஒரு காலத்தில் நாம் நிமிர்ந்ததற்கான கடனை அவர்களிடத்தே அடைக்க முடியாது.

கைகளால் மலர் தூவி, மௌனமாய் செலவழிக்கும் நொடிகள் அவர்களின் கால் தூசிற்கும் ஈடாகாது. எல்லாவற்றையும் கற்பனையில் மட்டும் கண்டுணர்ந்து கொள்ளும் சொப்பனத்தைத் தந்து விட்டுப் போய் விட்டார்களே!

தலை முறை தலை முறையாக மேய்ப்பாரற்றுக் கிடந்த ஆடுகளை; தலை சாய்த்து வெள்ள நீரின் கீழ் அமிழ்ந்து போய் விடும் நிலையிலிருந்த நாணற் புற்களை நிமிர்த்திய பெருமைக்குரிய கரங்கள் அவை. எங்களூர் இவர்களையும் தன்னருகே அணைத்துக் கொண்டது. தன் செம் புழுதித் தரையில் தேவர்கள் நடந்து வருவதாய் பெருமிதம் கொண்டிருந்தது.

மாலை ஆகும் வேளையில் சூரியன் தன் முளு உருவையும் சுருக்கி கொத்தம்பியா குளத்தினுள் நீராடி மகிழ்வான், யானைகள் வரிசையாக வந்து....ப்.....பீ............என ஒலி எழுப்பி நீர் அருந்தி மகிழும். யானைகளுக்கும் எமக்கும் ஓர் ஒற்றுமை இருப்பதாய் ஒரு சிறிய உணர்வு, நீர் அருந்தும் யானைகளைச் சீண்டினால் சங்காரம் நிஜம் என்பது போலத் தான் அக் காலத்தில் தமிழர்களின் வாழ்வும் இருந்தது.
சும்மா இருந்த சங்கினை ஊதி, ஊரின் நிசப்தத்தைக் கிழித்தது போன்ற உணர்வினைத் தான், நிராயுத பாணிகளாய் அஹிம்சையில் இருந்த தமிழர்கள் மீது பூட்ஸ் கால்கள் தம் புஜ பலத்தைக் காட்டப் போய் எதிர் வினையாகப் பெற்றுக் கொண்டார்கள்.

கழிப்பறைகள் நம்பி எங்கள் வாழ்க்கைகள் அக் காலத்தில் இருக்கவில்லை. வீட்டிற்கு ஒரு கழிப்பறை இருந்தாலும், காலையில் எழுந்து; அதுவும் பனிக் காலத்தில் கொட்டாவி விட்டபடி போத்தலுடன் பனங் காணிக்குள் போய் குந்தி இருப்பதிலும் எங்களுக்கு ஒரு அலாதிச் சுகம் இருந்தது. யானைகளின் படையெடுப்பையும் பொருட்படுத்தாது, ஓடி ஓடி விளாம்பழம் பொறுக்கிய நினைவுகள் இன்றும் கண் முன்னே நிழலாடுகின்றன.

பாலப்பழம் ஒரு சீசனுக்கு வந்து வாயெல்லாம் ஸ்ரிக்கர் போல ஒட்டி விட்டுச் சென்று விடும், இராசாத்தி அக்காவுடன் ஓடோடிப் போய் பாலப் பழம் ஆய்ந்து. சேர்ட்டினை பையாக்கித் தூக்கிப் பிடித்து ஏந்தி வரும் சுகமே ஒரு அலாதிச் சுகமாக இருக்கும். இராசாத்தி அக்காவும் என்னுடைய மாமாவும் ஒரு காலத்தில் எங்களூரின் கலர்ப் பட நாயகர்களாய் எங்கள் கண்களுக்குத் தெரியத் தொடங்கினார்கள். இராசாத்தி அக்கா தானுண்டு, தன் வேலையுண்டு எனும் போக்கில் குழந்தைத் தனமாக இருப்பா. ஆனாலும் இராசாத்தி அக்காவும், மாமாவும் எங்களையெல்லாம் ஒளிச்சுப், பிடிச்சு விளையாடுங்கோ என்று சொல்லி விட்டு, ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள்.

.

இவையெல்லாம் எங்களுக்குள்; அப்போது ஒரு இனம் புரியாத காட்சிகளாய், தென்றலில் தேவதைகள் வந்து திரைப் பாடல் இசைக்கும் போது, நாங்கள் தந்தனாப் பாடி இரசிப்பதாக தோன்றின. அன்று மாலை, எங்கள் வீட்டில் உள்ள ஐயனாருக்கு மடை பரவுவதற்காய்(படையல் வைப்பதற்காய்) எல்லோரும் தயாராகிக் கொண்டிருந்தோம்.அப்போது மாமா, மீண்டும் ஓடோடி வருகிறார். இராசாத்தியைக் காணேல்லையாம்...........என பதை பதைத்தபடி வார்த்தைகள் எச்சிலோடு மல்லுக் கட்டி, வெளியே வர முடியாத நிலையில் இருக்கும் மனிதனைப் போல உணர்வற்றவராகி நடுக்கத்துடன் சொல்லத் தொடங்குகிறார்.......................................................


டிஸ்கி: இது சிறுகதையோ அல்லது கதையோ அல்ல. கிரமாத்து மணங் கமழ எழுதப்படும் ஒரு உரை நடைத் தொகுப்பு.

Share