ஈழச் சிசுவைக் கொன்றொழித்த பிரதேசவாதம்- பாகம் 1

வணக்கம் உறவுகளே, மீண்டும் உங்கள் அனைவரையும் மற்றுமோர் விவாத மேடையின் வாயிலாகச் சந்திக்கிறேன் என்பதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி.

அறிவிப்பு: பதிவிற்குள் நுழைய முன் - இந்தப் பதிவின் நோக்கம் ஈழப் போராட்டத்தைப் பற்றிய ஆராய்ச்சி அல்ல, இந்தப் பதிவின் ஊடாக ஈழப் போரின் வீழ்ச்சிக்கு பிரதேச வாதம் எவ்வாறு பங்களிப்புச் செய்துள்ளது என்பதனை மாத்திரமே ஆராயவுள்ளேன். வாசகர்களும், பதிவர்களும் பதிவோடு தொடர்புடைய கருத்துக்களைப் பின்னூட்டங்கள் வாயிலாகப் பகிர்ந்து கொள்ளலாம், பதிவிற்குத் தொடர்பில்லாத கருத்துக்களைப் பகிர்ந்து, பதிவின் திசையினை மாற்ற முற்படமாட்டீர்கள் எனும் நம்பிக்கையில் இந்த விவாத மேடை எனும் பகுதியினை- மீண்டும் உங்கள் முன் கொண்டு வருகின்றேன்.

இப் பதிவினூடாக முதன்மைப் படுத்தப்பட இருப்பது போராட்டம் அல்ல, பிரதேசவாதம் பற்றிய பார்வையே, என்பதனை வாசகர்கள் அனைவரும் கருத்திற் கொள்ளவும்.

விவாத மேடையில் இறுதியாக வெளி வந்த, ஈழத்திற்காய் தீக்குளிக்கப் போகும் புதுமைப் பெண்’ எனும் பதிவினைப் புரிந்து கொள்ளாது பலர் பின்னூட்டங்களை எழுதிப் பதிவின் காத்திரத் தன்மையினை மழுங்கடித்துப் பதிவின் நோக்கத்தினை, மாற்றும் வகையில் கருத்துக்களை வழங்கிய காரணத்தினால், கடந்த வாரம் விவாத மேடைப் பகுதியினை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள முடியாதிருந்தது.

ஈழம் என்றால் எல்லோருக்கும் தெரியும், இலங்கைத் தீவிற்குரிய பண்டைய இலக்கிய நயம் மிக்க பெயர் ஈழம். ஈழத்தில் தமிழ் மக்கள் வாழும் பகுதிகளாக வடகிழக்கு மாகாணங்களையும், தென் - மேல் மாகாணங்களையும், மத்திய மலை நாட்டினையும் குறிப்பிடலாம். இந்தப் பகுதிகளில் உள்ள தமிழர்கள்

வட கிழக்கு மாகாணங்களில் உள்ள யாழ்ப்பாணம், கிளி நொச்சி, முல்லைத் தீவு, மன்னார், வவுனியா, திருகோணமலை, மட்டக்களப்பு, அம்பாறை முதலிய இடங்களில் தமிழர்கள் பெரும் பான்மையாகவும், பூர்விகமாகவும் வாழ்ந்தாலும்- அந்தப் பிரதேசங்களைச் சார்ந்து வாழும் மக்களிடையே பண்பாட்டு அடிப்படையிலும், மொழி உச்சரிப்பு (pronunciation or Slang) அடிப்படையிலும் வேறுபாடுகள் காணப்படுகின்றன, 

இது இனத்தால் ஒன்றுபடுவதற்கு தடையாக விளங்கும் ஓர் விடயமும் அல்ல.

ஆனால் எம் தமிழர்களின் பரம்பரைக் குணம்- பிரிந்து வாழுதல் ஏனைய மனிதர்களோடு ஒட்டி வாழாது தங்களைத் தாங்களே உயர்ந்தவர்களாக நினைத்து தற் பெருமையுடன் வாழுதல். இந் நிலமையின் காரணத்தால் எம் தமிழர்கள் கையில் எடுத்துக் கொண்ட ஒரு விடயம் தான், தமக்குள்ளே வேற்றுமைகளைக் கையாளத் தொடங்கியமை. ’ஈழம் எனும் கோட்பாட்டின் கீழ் எல்லோரும் ஓரணியில் நின்று போராடினார்களே! என்று உங்கள் மனங்களில் கேள்விகள் எழலாம். ஈழம் எனும் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் எல்லோரும் ஓரணியில் நின்றார்கள் என்று இங்கே சொல்ல முடியாது. பலரிடம் வேற்றுமைகள் நிரம்பி இருந்தன.  இவற்றினைத் தனித் தனியே ஆராய முற்பட்டால், வெள்ளை வான்கள் வீடு நோக்கி வரும், ஆதலால் அதனைத் தவிர்ப்போம்.

இந்த வேற்றுமைகள் எங்கே இருந்து பிறந்தன என்றால், எமது சமூகங்களிடம் இருந்து கிராமங்கள் வாயிலாகப் பிறந்தது, இது பின்னர் பல்கிப் பெருகி ஒவ்வோர் மாவட்டங்கள் வாயிலாக வளர்ச்சியடைந்து பின் நாளில்(இன்றைய கால கட்டத்தில்) தேசிய ரீதியில்(Nation Wide) நச்சுப் பதார்த்தமாக விருத்தியடைந்துள்ளது.

ஈழத்தில் சமூக ரீதியான பிரதேசவாதங்கள் எப்படித் தோற்றம் பெற்றன என்று பார்ப்போம். முதலில் வட கிழக்கில் உள்ள யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில்.........................................

’டோய், நிறுத்தடா. யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் நீ ஆரம்பிக்கிறியே இதுவும் பிரதேசவாதம் தானே, எங்கே, உன்னிடம் வேற்றுமை இல்லை என்றால் மட்டக்களப்பில் இருந்தோ அல்லது மன்னாரில் இருந்தோ நீ ஆரம்பி, பார்க்கலாம் என்று யாராவது குதர்க்கமாக இங்கே வந்து பேசலாம். இலங்கைப் படத்தின் மேற் பக்கத்தில் இருந்து ஆரம்பிக்கிறேன் என்பதே அவர்களுக்கான பதிலாக இருக்கும்.

யாழ்ப்பாணக் குடா நாட்டில் பிரதேச வாதம்!

யாழ்ப்பாணத் தீவகற்பத்தில் வடமராட்சி, தென்மராட்சி, வலிகாமம், தீவகம் என நான்கு பெரும் பிரிவுகள் உள்ளன, இவை பூகோள அடிப்படையில் குடா நாட்டினை அடையாளப்படுத்தும் நோக்கில் பல நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பதாகவே ஒல்லாந்தர்களினால் பிரிக்கப்பட்டிருந்தன. 

ஆனால் இங்கே உள்ள மக்கள் அனைவருக்கும் தனி நாடு வேண்டும், எனும் ஆசை இருந்தாலும், இப் பிரதேசங்களின் அடிப்படையில் வேற்றுமைகள் அவர்களின் அடி மனங்களில் காணப்படுகின்றது என்பது உண்மையே!

உதாரணமாக வலிகாமத்தின் பலாலி எனும் ஊரினையோ அல்லது அதனைச்  சார்ந்த காங்கேசன்துறை, வசாவிளான், மயிலிட்டி எனும் ஊர்களிலோ வாழும் மக்கள் விவசாயத்தினைத் தான் தமது வாழ்வாதாரமாக, போருக்கு முன்னரான காலப் பகுதியில் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்து ஏனைய மக்கள் எப்படி நகைப்பார்கள் தெரியுமா?

தக்களாளிப் பழம், செம்பாட்டார், என பிரதேச அடிப்படையில் நையாண்டி கலந்து அழைப்பார்கள், இவ் இரு சொற்களுக்கும் விளக்கங்கள் தேவை இல்லை என நினைக்கிறேன். (விவசாயத்தினைச் சார்ந்த சொற்கள்)

ஆயிரத்துத் தொள்ளாயிரத்து தொண்ணூறுகளில் இடம் பெயர்ந்து இந்த ஊர் மக்கள் யாழில் உள்ள ஏனைய ஊர் மக்களோடு ஒட்டி வாழ வந்த போது அவர்களால் இந்த மக்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டார்கள். அல்லது விலக்கி வைக்கப்பட்டார்கள். ஈழத்தில் இன்று வரை சொந்த ஊருக்குச் சென்று வாழாத மக்களும் இந்த வலி வடக்கு மக்களே.

’கச்சைக் கொடியை பச்சைப் பாம்பென்று அடிச்ச

பச்சைப் பலாலியான்’

இப்படி ஏனைய யாழ்ப்பாணத் தமிழர்கள் வலிகாமம் வடக்கினைச் சேர்ந்த தமிழர்களை நையாண்டி செய்து, அவர்களைத் தம்மிடமிருந்து பிரித்துப் பார்ப்பார்கள்.

இம் மக்களைப் பிரித்துப் பார்க்க இன்னோர் காரணம், விவசாய நிலத்தினைச் சேர்ந்த இந்த மக்களின் கலர், ஏனைய மக்களிடமிருந்து வேறுபட்டுக் காணப்படும், கடுமையான கறுப்பாக இருக்கும்(Dark Black), ஆதலால் பாடசாலைகளில் இப் பகுதியினைச் சார்ந்தவர்கள் படிக்கும் போது ‘வறையோட்டுக் கரியான்’ செம்பாட்டுக் கரியான்’ எனக் கிண்டலடித்து ஏனைய உயர் குடி யாழ்ப்பாணிகள் மகிழ்ச்சியடைந்து கொள்வார்கள்.

தீவகத்து மக்களை எடுத்துக் கொண்டால் அவர்களின் வாழ்வாதாரம், மீன்பிடியாகவே இருக்கும், ஆனாலும் தீவகத்தில் பனைகள் அதிகமாக இருப்பதாலும், பனங் கொட்டையில் இருந்து செய்யப்படும் ஒடியலில் தீவகத்தின் தயாரிப்புக்களே பிரபலம், தரமானவை என்பதாலும் அந்தப் பகுதியினைச் சார்ந்த மக்களை 

’தீவார்’ புழுக் கொடியல் நக்கியள்’ என்று அழைத்து மகிழ்வார்கள், இன்னொரு முக்கியமான விடயம், யாழின் ஏனைய பகுதி மக்கள் தீவுப் பகுதியில் திருமணத் தொடர்புகளை வைத்துக் கொள்ளவே விரும்ப மாட்டார்கள். விளக்கம் கேட்டால், தீவார் என்றால் குறைஞ்ச ஆட்களாம் என்று ஒரு காரணம் வேறு சொல்லுவார்கள்.

தென்மராட்சிப் பகுதியின் புவியியல் அமைவிடம் காரணமாக, அப் பகுதியின் நிலத்தடி நீர் சிகப்பு நிறமாகவே காணப்படும், அத்தோடு உவர் தன்மை அதிகமாகவும் காணப்படும்(Sour). இத் தென்மராட்சிப் பகுதிக் கிணறுகளில் உள்ள தண்ணீரும் சிகப்பு நிறமாக சவர் தன்மையுடன் காணப்படுவதால், இங்கே உள்ள மக்களை ஏனைய யாழ்ப்பாணிகள் ‘சவர் தண்ணிக்காறார்’ என்று கேலி செய்து மகிழ்வார்கள். 

அளவெட்டி மக்களை தவிலூதிகள் என்றும், கைதடி, நாவற்குழி, கொட்டடி முதலிய ஊர்களைச் சேர்ந்த மக்களை ‘மரமேறிகள் என்றும் அழைத்து மகிழ்வார்கள்.(சீவல் தொழில் செய்வோர் அதிகமாக வாழுவதால்)

வடமராட்சிப் பகுதியானது மீன்பிடித் தொழிலுக்குப் பிரபலம் என்பதால், கரையார், கப்பலோட்டிகள் என அழைத்து ஏனைய யாழ்ப்பாண மக்கள் மகிழ்ந்து கொள்வார்கல்.

இப்படியெல்லாம் சொல்லித் தமக்குள் தாமே வேறுபட்டு நிற்கும் ஒட்டு மொத்த யாழ்ப்பாண மக்களையும் அயல் மாவட்டக்காரன் அழைக்கும் பெயர் தான் பனங்காய் சூப்பிகள், பனங் கொட்டை நக்கிகள்.

இந்தப் பெயர் ஏன் வந்தது தெரியுமா? யாழில் பனை மரங்கள் அதிகமாக இருப்பதால், அவற்றின் உள்ளீடுகளான பனம் பழத்தினை யாழ்ப்பாண மக்கள் அதிகளமாக உண்டு, சூப்பி மகிழ்வதால் தானாம் என்று நக்கலுடன் கலந்து கூறுவார்கள்.

ஒரு மாவட்டத்திற்குள் இத்தனை வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன என்றால், ஒரு தனி நாட்டினை இந்த மக்கள் கையில் கொடுத்தால், அந்த நாட்டிற்குள் எப்படியான திருவிளையாடல்கள் நிகழும் என்பதனை நீங்களே ஊகித்துக் கொள்ளுங்கள். இதனை வாசகர்களாகிய உங்களின் சிந்தனைக்கு விட்டு விடுகிறேன். 

வன்னிப் பகுதியில் உள்ள பிரதேசவாதம் பற்றிய தகவல்களோடு அடுத்த விவாத மேடையினூடாக உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கிறேன்......!

டிஸ்கி: ஈழப் போருடன் தொடர்புடைய, நடந்து முடிந்த விடயங்களை மீண்டும் மீண்டும் கிளறுவதால், அல்லது இவற்றினை ஆராய்ச்சி செய்வதால் என்ன இலாபம்? என்ன பயன்- என்று நீங்கள் கேட்கலாம்.

தமிழகத்தில் உள்ள மூத்த இலக்கிய அறிஞர்களின் வேண்டு கோளுக்கமைவாகவும், நான் இது வரை எழுதிய, ஈழத்தில் சாதியம் பற்றிய ஆய்வுகளையும், பிரதேசவாதம் பற்றிய ஆய்வுகளையும் நூலுருவில் வெளியிடவுள்ளேன். இதன் மூலம் எமது எதிர்கால சந்ததியினரவாது இத்தகைய தவறுகளைச் செய்யாது நல்லதொரு வளமான வாழ்வினைக் கட்டியெழுப்புவார்கள் எனும் நம்பிக்கையில் தான், இந்தப் பதிவுகளை எழுதுகிறேன். இவற்றினை நீங்கள் அனைவரும் புரிந்து கொள்வீர்கள் என்று நம்புகிறேன்!

Share