ஈழத்திற்காய் உரமான எலும்புகளின் எச்சங்கள்!

அன்பிற்கினிய உறவுகளே! இந்தத் தொடரின் நான்காவது பாகத்தினூடாக உங்களினைச் சந்திப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி! நாள் தோறும் நீங்கள் வழங்கி வரும் பேராதரவு தான் ஈழத்து மண் வாசனை கலந்த இத் தொடரினை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்வதற்குத் தூண்டு கோலாக இருக்கிறது! அந்த வகையில் மீண்டும், மீண்டும் உங்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்!
ஈழ வயல்களிற்காய் உரமான எலும்புகளின் எச்சங்கள் - பாகம் - 4
இத் தொடரின் கடந்த பதிவுகளைப் படிக்க..........
ஈழ வயல் பாகம் 01 பாகம் 02 பாகம் 03

மூன்றாவது பாகத்தின் தொடர்ச்சியாக......

மார்கழி மாதத்தில் பாடசாலை விடுமுறை விட்டதும் பல திட்டங்கள் போட்டுப் பட்டங்கள் கட்டி ஏற்றத் தொடங்கிடுவோம். அதுவும் கழுசான் அவிழ்ந்து விழும் பருவத்தில் பட்டங்களைக் கட்டி வயற் தரை முழுதும் ஓடி, ஓடிப் பட்டம் ஏற்றிய அனுபவங்களை எளிதில் மறந்து விட முடியாது. ஆட்களின் உயரங்களுக்கேற்ப பட்டங்களின் வகைகள் பலவாறாய் அமைந்து கொள்ளும். 


சிறியவர்கள் என்றால், தையல் நூலில் ஏற்றக் கூடிய சீனன், பாம்பன் முதலிய பட்டங்களைத் தான் ஏற்றுவார்கள். பெரியவர்கள் அல்லது கொஞ்சம் வயதான நபர்கள் நைலோன் நூல் அல்லது ஈர்க்குப் பிரி நூலில் ஏற்றக் கூடிய பட்டங்களினை ஏற்றத் தொடங்குவார்கள். மார்கழியில் சூடு பிடிக்க்கும் பட்டத் திருவிழா களை கட்டி; மழை வெள்ளம் எல்லாம் ஓடி ஆடி விளையாடிய களைப்புக்கள் தீரத் தைத் திருநாளை எதிர் பார்த்துக் காத்திருக்கும்.

தைப் பொங்கலன்று தான் பட்டமேற்றல் சூடு பிடிக்கும். தை மாதத்தில் உதிக்கும் திசையில் இருக்கும் உதயனுக்கு நன்றி சொல்லும் நாளைத் தமிழர்கள் நன் நாளாக அனுஷ்டிப்பார்கள். வாசலில் கோலம் போட்டு, மாவிலை வைத்து தோரணம் கட்டி, வயலரிசியில் இருந்து பொங்கிப் படைத்து மகிழ்வார்கள். எப்போது இந்தப் பொங்கல் முடியும், எப்போது பானையிலிருந்து பொங்கலை இறக்குவார்கள் என ஆவலாக இளையோர்கள் பார்த்திருப்பார்கள். 

பொங்கிப் படைத்து உண்டு மகிழ்ந்ததும்,  பட்டமேற்றும் கூட்டணி வயல் வரம்புகளினூடாகப் படையெடுக்கத் தொடங்கும். பட்டம் ஏற்றுவதற்காக வயல் வரம்பினூடாக ஓடும் போது சில வேளை நெற் கதிர்களினை இளையர்கள் தவறுதலாக மிதித்து விடுவார்கள். வயற்காரன் கண்ணில் நெற் கதிர்களை மிதிப்பது தட்டுப் பட்டால், அதன் பின்னரான நிலமை சூர சங்காரமாகத் தான் இருக்கும். 


இத்தகைய வசந்த கால வாழ்வினை இயற்கை அன்னை அனுபவிக்கத் தந்திருந்தாலும், ஒரு காலத்தோடு அந்த வளங்களை மீண்டும் கையகப்படுத்திக் கொண்டாள். எங்கள் வாழ்வின் வசந்தங்கள் எப்போதும் கிராமத்துக் காற்றினைத் தழுவியபடி தான் இருந்தது.  இலகுவில் பிரிக்க முடியாதவர்களாய் மண் வாசனையோடு எம் மவர்கள் செம் புழுதியில் ஒட்டியிருந்தார்கள். நகரத்தில் வாழ்வதில் சுகம் அதிகம் இருக்கெனப் பலர் கூறி வாழ்ந்த காலத்தில்; ’கிராமத்தில் வாழ்வதில் தான் அலாதி இன்பம் இருக்கென’ அன்று நாம் மகிழ்ந்திருந்த காலங்கள் அவை. 

வன்னியில் வீட்டுக்கு ஒரு மாடு,வளர்ப்பார்கள். எல்லோர் வீடுகளிலும் என்று சொல்வதிலும் பார்க்க அதிகமான வீடுகளில் வீட்டுக்கு ஒரு மாடிருக்கும். அதனை விடச் சிலர் பட்டியாக(கூட்டமாக) மாடு வளர்ப்பார்கள். காலையில் மாடுகளை அவிழ்த்து விட்டால், பழக்கப்பட்ட மாடுகள் தானாகவே மேய்ச்சல் நிலங்களைத் தேடிச் செல்லும். பின்னர் மாலையில் கட்டைக்கு(மாட்டுப் பட்டிக்கு) வரும். மாட்டுத் திருடர்களிடமிருந்து மாடுகளைக் காப்பதற்காய் மாடுகளுக்கு குறி சுட்டிருப்பார்கள். 


மாடு வளர்க்கும் குடும்பத்தின் முதல் எழுத்தும், அவர்களின் பிள்ளைகளின் எழுத்துக்களும் தான் இந்தக் குறிகளில் அடங்கும். SN, SJ என என் அப்பா என் நினைவாகவும், அக்காவின் நினைவாகவும் மாடுகளிற்கு குறி சுட்டு வைத்திருந்தார். மாடுகளிற்கு செல்லப் பெயர்களாக கறுப்பி, சிவப்பி, லஸ்சுமி, சரசு, செல்வி, குங்குமம், எனப் பல பெயர்களை வைத்து அழைத்து மகிழ்வார்கள். யாராவது படிப்பில் மந்தம் என்றால், மர மண்டை என்றால்- நீ மாடு மேய்க்கத் தான் லாயக்கு என எங்களூர்களில் செல்லமாகத் திட்டுவார்கள்.

இதே போல மாட்டு வண்டிச் சவாரி மீது ஆர்வமுள்ளவர்கள், எருமை மாட்டினைக் கொம்பு சீவிச் வளர்ப்பார்கள். மாட்டு வண்டிச் சவாரி யாழ்ப்பாண மாவட்டத்திலும், கிழக்கிலங்கையின் மட்டக்களப்பிலும் மிகவும் பிரபல்யம் வாய்ந்தது. இந்தச் சவாரிப் போட்டியினை ரசிப்பதற்காக ஊரே அலையெனத் திரண்டு, சவாரித் திடலில் விழாக் கோலம் பூண்டு மகிழும். வன்னியில் சவாரிப் போட்டி நடை பெறுவதற்கேற்ற இடமாக கிளி நொச்சி சவாரித் திடலும், முழங்காவில் சவாரித் திடலும் மட்டுமே இருந்தது.(நான் அறிந்த வரை) 

வன்னியின் வனப்பு மிகு ஊர்களில் இருந்து இச் சவாரி மீது பிரியம் கொண்டவர்கள் எருமை மாட்டினைக் கொம்பு சீவி வளர்த்துச் சவாரிக்கேற்றாற் போல வேகமாக ஓடும் வகையில் பயிற்சி கொடுத்துப் பழக்கப்படுத்தி வைத்திருப்பார்கள். சவாரியன்று பல ஊர்களிலிருந்தும் அழைத்து வரப்படும் மாடுகள், சவாரிக்காக சவாரித் திடலில் இறக்கப்படும். 


மாடுகளை வேகங் கொள்ள வைப்பதற்காய் போதையேற்றும் குடி வகைகளை(சாராயம்- டாஸ்மாக்) மாடுகளுக்கு பருக்குவார்கள். இக் குடிவகைகளினைக் குடித்தும் மாடு வேகமாக ஓடாது வெருளத் தொடங்குகிறது என்றால், மாட்டின் பின் பக்கத்தில் ஊசியால் குத்துவார்கள். 

மாட்டு வண்டிலில் மாடுகளைப் பூட்டிய பின்னர் சவாரிக்கான மணி அடிக்கத் தொடங்கியதும் வண்டிலோடு சேர்ந்த மாடுகளை, சவாரியாளர் மாட்டின் பின் பக்கத்தில் அடி கொடுத்து, வேகமாக ஓட வைப்பார். 

இச் சவாரியினைப் பார்த்து மகிழ்ந்ததுவும், வன்னியில் சவாரிக்காக மாடுகளை வளர்த்ததுவும் நெஞ்சில் பதிந்து போன நினைவுகளாக மட்டும் எம் கண் முன்னே நிற்கின்றன. கால வோட்ட மாற்றத்தில் கரைந்துருகி, காலனவன் பிடியில் எம் மண் சிக்கியி பின்னர் இவை எல்லாமே, காட்சிகளாக மாறி விட்டன. வசந்த கால வாழ்வாக நாம் நினைத்து ஓடி ஆடித் திரிந்த வன்னியின் காடுகள் புடை சூழ்ந்த அழகு மிகு சோலைகள் எல்லாம் இன்று பல ஆயிரம் சேதிகளைத் தன்னகத்தே கொண்டு மௌனித்துப் போயிருக்கிறது. எங்களின் விளைச்சல் நிலங்கள் அனைத்திலும் பசளைகளுக்குப் பதிலாக(உரத்திற்கு) மனித எலும்புகளே புதைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இவற்றினைத் தோண்டி எடுத்து, தோல்விகளை ஆற்றுப்படுத்த முடியாதவர்களாய் நாங்கள் இன்று நடை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம்.................................எச்சங்கள் தொடர்ந்தும் எழுத்தாக வரும்...........

டிஸ்கி: இது சிறுகதையோ அல்லது கதையோ அல்ல. கிரமாத்து மணங் கமழ எழுதப்படும் ஒரு உரை நடைத் தொகுப்பு.


டிஸ்கி: இப் பதிவில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கும், தொடர் பதிவிற்கான Drop Down மெனு தொழில் நுட்பத்தை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர் நண்பர் பலே பிரபு அவர்கள். அத் தொழில் நுட்பம் தொடர்பான விபரங்களை இந்த இணைப்பில் கண்டு கொள்ளலாம். 

Share