முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விளையும்!

அன்றொரு நாள், வானில்
விமானங்கள் இரைகையில்
நானும் அம்மாவும், அப்பாவும்,
என் உடன் பிறந்த தங்கையும், தம்பியும்
உயிரைக் கையில் பிடித்தபடி
பங்கரை நோக்கி ஓடினோம்,
ஊரில் இல்லாத கடவுளர்களையெல்லாம்
கண் முன்னே நிறுத்தி
கதறிக் கதறி,  எம் உயிரைக் காப்பதற்காய்
வேண்டுதல் செய்தோம்;


எங்களின் முன்னே இருந்த பங்கர் மீது
யுத்த விமானங்கள் குண்டு போட்ட போது
அசைவற்றவர்களாய், எங்கள் அயலவர்கள்
துடி துடித்து இறந்தார்கள்.
அக் குடும்பத்தில் எஞ்சியிருந்த
தன் ஒரு காலையும் ஒரு கண்ணையும் இழந்த
அப்பையா அண்ணை சொன்னார்,
‘உந்தப் பத்தியெரிவார், பாழ்படுவார், துலைஞ்சு போவார்,
இதற்கு நன்றாக அனுபவிப்பார்கள்,
கண்டிப்பாக இவங்களுக்கு
இந்தப் பழி வந்து சேரும்,
அவர் அந்த விமானங்களைப் பார்த்து
இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னர்
இதே காலப் பகுதியில் வலைஞர் மடத்தில்
வைத்து வாய்க்கு வந்த படி
குண்டு வீச்சு விமானங்களைத் திட்டினார்,

அவர் மட்டுமா சாபம் போட்டார்,
இன்னும் ஆயிரம் அப்பாவிகள் கண்ணீர் சொரிய
கடவுளரை வேண்டி கதறியழுதார்கள்,
இன்று தான் புரிந்தது
‘முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விளையுமாம்’
நானும் போருக்கு எதிரானவன் தான்,
எதிரியாக இருந்தாலும்
இக் கதி அவனுக்கும் ஏற்படக் கூடாது
என்பதை தான் எங்களின் அவலங்கள்
எமக்கு கற்றுத் தந்தன- ஆனாலும்
அப்பையா அண்ணையின் வார்த்தைகளும்,
எம் ஆன்றோரின் வாக்குகளும்
இன்று மட்டும் நிஜமாகி விட்டதாக
மனதினுள் ஒரு உணர்வு!
****************************

பிற் குறிப்பு: இன்றைய தினம் வானிலிருந்து தீப்பற்றி விழுந்த இரண்டு இலங்கையின் போர் விமானங்களுக்கும் இக் கவிதைக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்பதை எமது தணிக்கை குழு அறியத்தருகின்றது.

Share